مورتی نویسنده، فیلسوف و سخنران هندی را به واسطه اندیشه‌هایش درباره آزادسازی انسان از قیود درونی خویش، می‌شناسند. او که در خانواده‌ای ساکن جنوب هند به دنیا آمده بود، در اروپا به تحصیل پرداخت و کم‌کم در میان معلمانش لقب مسیح موعود را گرفت.
اما خود مورتی علاقه‌ای به این لقب نداشت و معتقد بود این لقب باعث می‌شود تا او از تلاش‌هایش برای تذهیب نفس خویش دور شود. او اعلام کرده بود که پیرو هیچ ملیت، طبقه، مذهب یا فلسفه‌ای نیست و بقیه عمر خود را در سفر به جهان، صحبت کردن با افراد و گروه‌های بزرگ و کوچک سپری کرد .

«انسان دارای دو زیست است و در آن واحد در دو دنیا زندگی می‌کند، دنیایی که به او داده‌اند و دنیای وطنی‌اش، دنیای ماده، زندگی و هوشیاری و دنیای نمادها. ما در اندیشیدن از سیستم‌های نمادین گوناگونی بهره می‌گیریم، سیستم‌های زبان‌شناسی، ریاضی، تصویری، موسیقی و شعائرگونه.
بدون این سیستم‌های نمادین نه هنری خواهیم داشت نه تمدنی، به عبارتی به حیوانی بدل خواهیم شد.
بنابراین نمادها، چاره ناپذیرند، اما نمادها همان‌گونه که تاریخ خود ما و تاریخ هر عصر دیگر مساله را مثل روز روشن کرده است، در عین حال می‌توانند هلاکت‌بار باشند. مثلا از یک طرف قلمرو علم را در نظر بگیرید و از طرف دیگر قلمرو سیاست را.
ما که اندیشیدن و عمل کردنمان واکنشی است در برابر دسته خاصی از نمادها، تا حدودی به کنترل و درک نیروهای اولیه نائل شده‌ایم».