شادمانی خلاق

شعلهٔ حقیقت و خجستگی آن هنگامی خاموش می‎گردد که ذهن ـ یعنی ابزار و جایگاه ؛خود؛ ـ اهمیت و نقش و سلطه‎ای بیش از حد پیدا می‎کند و کنترل همه چیز را در اختیار می‎گیرد. خودشناسی آغاز خردمندی است. بدون شناخت خویشتن، آموختن دانش به نابخردی، جهل، ستیز و رنج و اندوه می‎انجامد! من و تو انسان ذاتاً‌ استعداد و ظرفیت شادمانه زیستن، خلاقیت و در ارتباط بودن با چیزی را داریم که برون از حیطهٔ زمان است. شادمانی خلاق موهبتی نیست برای معدودی انسان استثنایی؛ پس چگونه است که اکثریت وسیع آدمیان از موهبت شادمانه زیستن محرومند؟! چگونه است که بعضی انسان‎ها علیرغم شرایط و حوادث سخت زندگی با عمق هستی شادمانهٔ خویش در ارتباطند ولی بعضی دیگر تحت تأثیر مخرب آن شرایط و حوادث قرار می‎گیرند و شادمانی و غنای درونی خویش را از دست می‎دهند؟!