با شور و شوقی مدام محیطش را کشف می کند؛ از احساس هایش باخبر است و آشکارا آنها را نشان می دهد، وقتی آزار می بیند گریه میکند، وقتی خشمگین است فریاد میزند، وقتی خوشحال است لبخند می زند و یا از ته دل میخندد. دوست دارد بازی و کشف کند، میداند به چه کسی اعتماد کند و به چه کسی اعتماد نکند.

به مرور، این کودک به سوی توقعات و جهان افراد بالغ کشیده میشود. صدای بزرگترها با نیازها و خواسته هاشان به تدریج ندای درونی احساس ها و غرایز را خاموش میکند. والدین و آموزگاران ناوارد در واقع میگویند "به خودت اعتماد نکن، احساس هایت را احساس نکن، این را نگو، این را بیان نکن، همان را بگو که ما میگوییم، ما بهتر میدانیم" به مرور کنجکاوی و خودانگیختگی و توانایی احساس کردن به ناچار پنهان میشوند.

اغلب اوقات افراد بالغ در فرآیند آموزش و پرورش و ایجاد انضباط کودک را به بالغ قابل پیش بینی تبدیل می کنند و به خود راستین کودک لطمه می زنند. کودک احساس برهنگی و سرما میکند. کودک درون همواره می کوشد توجه ما را به خود جلب کند. اما بسیاری از ما فراموش کرده ایم چگونه گوش بسپاریم. وقتی احساس های راستین و گواهی دلمان را نادیده می گیریم! کودک درون رو نادیده می انگاریم. مثلا شاید این تمایل رو احساس کنیم که فقط محض تفریح از راه پارک عبور کنیم، یا به علت از دست دادن دوستی زار زار گریه سر دهیم، این کودک درون است که می خواهد نمایان شود. اما وقتی بالغ جدی درونمان می گوید "گریه نکن"

پسرهای بزرگ گریه نمی کنند، آدم باید بر خودش مسلط باشد !"کودک درون در گنجه محبوس می شود.

 وقتی کودک درون ما محبوس می شود، خود انگیختگی طبیعی و شور و شوق زندگی را از دست می دهیم. به مرور زمان این امر به کمبود انرژی و بیماری مزمن و یا مرضی صعب العلاج می انجامد. وقتی کودک درون ما پنهان می شود خود را از دیگران نیز جدا می کنیم، آنها هرگز نمی توانند احساس ها و آرزوهای راستین ما را دریابند، یا بدانند که به راستی کیستیم؛ یعنی تجربه صمیمیت راستین با دیگران غیر ممکن می شود و این دعوت از فاجعه و مصیبت است. برای اینکه کاملا انسان باشیم، کودک درون باید پذیرفته و نمایان شود.